DE chemische sector wordt traditioneel gedomineerd door mannen. Maar daar komt verandering in. En vrouwen die al tientallen jaren in de sector werken, zijn daar het bewijs van. "Toen ik 30 jaar geleden voor het eerst in de sector begon, gebeurden er dingen waarvan ik dacht dat ze normaal waren omdat ik niets anders zag", zegt Kathryn Shuler, uitvoerend directeur van de INEOS ICAN Foundation.
"Maar nu ik terugkijk, was het behoorlijk abnormaal en klopte de manier waarop vrouwen werden behandeld helemaal niet."
Dankzij de focus op het werven van meer vrouwen is het aantal vrouwelijke chemische ingenieurs bij INEOS nog nooit zo hoog geweest.
"De chemische sector bestaat nog steeds overwegend uit mannen, maar is op een heel positieve manier aan het veranderen", zegt Sharon Todd, CEO van SCI (Society of Chemical Industry), een wereld innovatiecentrum dat helpt om de wetenschap vanuit het laboratorium naar de industrie te versnellen ten behoeve van de samenleving.
"De sector moet gewoon sneller veranderen."
INEOS helpt de genderkloof te dichten, maar beseft dat er nog veel werk aan de winkel is.
Jaren geleden had het betreden van een wereld waar weinig vrouwen werkten zo zijn uitdagingen.
Anja Hilden, werkzaam bij INEOS Keulen in Duitsland, zegt dat ze vaak de enige vrouw op haar afdeling was toen ze ongeveer dertig jaar geleden chemisch ingenieur werd.
"Het was een uitdaging omdat ik geen rolmodellen had", zegt ze.
Vrouwen werden ook met nog meer obstakels geconfronteerd als ze besloten een gezin te stichten, omdat er werd aangenomen dat zij de belangrijkste verzorger van de baby zouden zijn.
"Het is niet alleen een probleem dat INEOS nog moet aanpakken", zegt Anne-Gret Iturriaga Abarzua, hoofd communicatie bij INEOS Keulen. "Ook de samenleving moet veranderen."
Quantaze Watts, Global Talent Director bij INEOS Styrolution, gelooft dat de stereotypen ingebed zijn in de samenleving.
"Het gaat terug naar de tijd dat je nog een kind was en je naar de winkel ging en vroeg om de Tonka-truck, iets wat vooral als speelgoed voor jongens en niet voor meisjes wordt aanzien", zegt hij.
"We moeten naar de kleine meisjes gaan en hen laten weten dat ze dit wel kunnen, zodat banen in de techniek niet worden gezien als banen voor alleen mannen."
Prof. dr. Petra Skiebe-Corrette, directeur van NatLab, een niet-formeel wetenschappelijk laboratorium aan de Freie Universität Berlin, gelooft dat het probleem voortkomt uit het moment dat een kind zich bewust wordt van zijn of haar geslacht.
"Het is belangrijk dat meisjes, voordat deze genderstereotypen de kop opsteken, STEM-ervaring opdoen en weten dat ze dit kunnen en er ook van kunnen genieten", zegt ze.
Al meer dan 14 jaar is INEOS betrokken bij een programma in Duitsland, bekend als TuWas! Het bedrijf is van mening dat het promoten van wetenschap op scholen de sleutel is om kinderen – zowel jongens als meisjes – warm te maken voor STEM-carrières.
"Van alle bedrijven die TuWas! ondersteunen – en ik denk dat het er meer dan 80 zijn – ondersteunt INEOS de meeste scholen", aldus Petra.
Sharon, die in 1988 afstudeerde als scheikundige aan de Universiteit van Southampton, is eveneens voorstander van een diverser personeelsbestand.
"Onze oprichters waren creatief, inventief en waardeerden diversiteit", vertelt ze. "Ze erkenden het belang van diversiteit voor innovatie."Ze is van mening dat de sector een imagoprobleem heeft en zichzelf niet verkoopt aan jonge mensen, of het nu mannen of vrouwen zijn.
“De sector moet zichzelf presenteren als een kans om verandering te creëren en de samenleving te verbeteren door middel van innovatie.
Het moet een plek zijn waar je, zeker als jonge wetenschapper en ingenieur, je vaardigheden aan het werk kunnen zetten en een echt waardevolle en lonende carrière kunt opbouwen”, zegt ze.
Ze omschrijft het als een enorm belangrijke uitdaging.
"We hebben deze stroom van diversiteit nodig", zegt ze. "We hebben diversiteit nodig bij onze jongeren en bij ons midden- en senior management."
Ze zegt dat mensen met verschillende achtergronden zouden kunnen helpen bij te dragen aan een nieuwe golf van wetenschappelijke innovatie om de grote maatschappelijke uitdagingen van klimaatverandering en mondiale gezondheidszorg aan te pakken.
"De industrie heeft een cruciale rol te spelen bij het leveren van echte maatschappelijke voordelen, niet alleen maar winst", zegt ze. En ze voegt eraan toe: "Als we de diversiteit aan arbeidsmogelijkheden, de breedte van de ervaring die de industrie kan bieden en het directe vermogen om echte veranderingen teweeg te brengen zouden bevorderen, dan denk ik dat we een grotere instroom van vrouwen zouden krijgen."
VROUWEN hebben misschien de Grammy Awards van 1971 gedomineerd, maar elders waren de kansen voor Amerikaanse vrouwen schaars – vooral voor degenen die op zoek waren naar een carrière in traditioneel door mannen gedomineerde beroepen. Kathryn Shuler was opgegroeid met dat besef en gevoel. Zelfs haar ouders probeerden haar ervan te weerhouden een carrière in de wetenschap na te streven. Technische jobs waren voor jongens. Niet voor meisjes.
Om haar ouders tevreden te stellen, koos ze ervoor om bedrijfskunde te studeren aan de universiteit.
Maar de aantrekkingskracht van de wetenschap was te groot en uiteindelijk schakelde ze over op scheikunde.
Ze hoopte ook dat de Amerikaanse samenleving zou veranderen dankzij Title IX, een baanbrekende burgerrechtenwetgeving uit 1972 die discriminatie op basis van gender op scholen en universiteiten verbood.
"Vóór de introductie van Title IX konden universiteiten weigeren meisjes toe te staan om zich voor bepaalde cursussen in te schrijven", zegt ze.
"Vrouwen konden willekeurig uit de lessen van technische cursussen worden geweerd of worden uitgesloten van het volgen van een wetenschappelijke opleiding. De heersende gedachte was dat ze alleen naar de universiteit gingen om een echtgenoot te zoeken. En dat ze alleen maar technische of natuurwetenschappelijke cursussen volgden om een betere echtgenoot te vinden."
Maar ondanks de wetswijziging bleven oude gewoonten en gedachten bestaan.
"Er was niet veel aanmoediging voor vrouwen die techniek en wetenschap nastreefden", vertelt ze.
"Als we in groepen moesten werken, luisterden sommige van mijn mannelijke klasgenoten niet naar mijn ideeën of kwamen ze zelfs bijeen zonder mij."
Kathryn was echter vastbesloten haar studie af te ronden en behaalde uiteindelijk in 1984 een bachelordiploma biochemie aan de Universiteit van Pittsburgh.
Ze werkte aanvankelijk voor een klein Japans commercieel analytisch laboratorium, waar ze later ontdekte dat mannen $ 0,50 per uur meer betaald kregen dan vrouwen.
"Dit was destijds het equivalent van een autolening", zegt ze.
Een jaar later werkte ze als laboratoriumtechnicus bij de onderzoeksfaciliteit van een landelijk metaalbedrijf, waar ze verantwoordelijk was voor een gespecialiseerd analytisch apparaat.
"Ik was erg trots op het werk dat ik deed", zegt ze.
Voor de job was gespecialiseerd gereedschap nodig, dat steeds maar verdween.
"Een collega vertelde me dat hij ze aan iemand had uitgeleend, maar hij kon zich nooit herinneren aan wie", vertelt ze. "Ik kwam op het punt waarop ik mijn werk niet meer kon doen omdat ik geen gereedschap had."
Gelukkig verving haar begripvolle mannelijke baas het gereedschap en bood hij haar een veilige plek aan om het op te bergen.
Kathryn herinnert zich dat ze zich destijds gefrustreerd voelde, maar vandaag beseft ze wat haar collega probeerde te bereiken.
"Het was gewoon een heel passief-agressieve manier om te zeggen: je zou hier niet moeten zijn", beseft ze nu.
Ondanks de negativiteit die haar omringde, was stoppen echter nooit een optie.
"Ik zag andere vrouwen vertrekken omdat ze niet voorbereid waren op het stuk weerstand", zegt Kathryn. "Maar ik heb nooit willen opgeven, omdat ik hield van mijn job."
Ze was co-auteur van verschillende patenten en begon te werken aan een door het bedrijf gesubsidieerde masteropleiding, ondanks dat haar werd verteld dat ze nooit gepromoveerd zou kunnen worden tot wetenschapper, zelfs als ze haar diploma zou halen.
Uiteindelijk besloot ze te vertrekken en kreeg ze een baan als chemicus bij een kleine fabrikant van analytische apparatuur.
"Het was 1989 en het was de eerste werkplek waar ik als gelijkwaardig aan mijn mannelijke collega's werd beschouwd", zegt ze.
Twee jaar later verhuisde ze naar Houston om chemicus te worden bij Solvay.
Destijds was het nooit bij haar opgekomen dat haar opvattingen en capaciteiten meer op de proef werden gesteld dan die van haar mannelijke collega's.
Het enige wat ze wist, was dat ze daar alleen als gelijke zou worden behandeld als ze kon bewijzen dat ze in staat was het werk te doen.Gelijkheid behoorde echter niet altijd tot de faciliteiten.
"Als je naar het toilet moest, moest je je werkplek verlaten en naar het administratiegebouw gaan om het damestoilet te gebruiken", zei Kathryn.
"Dat was zo'n 10 minuten wandelen."
Gelukkig zag het management, naarmate er meer vrouwen bij het bedrijf kwamen werken, de noodzaak van verandering in en werden sommige herentoiletten omgezet naar vrouwentoiletten.
"Niet iedereen was hier blij mee", zegt ze.
Kathryn stapte later over naar de Tech Service & Product Development-groep.
"Behalve ik was er maar één vrouw in de groep", vertelt ze.
Binnen een paar jaar gaf ze echter leiding aan de polypropyleen TS&D-groep Nadat BP in 2001 de polypropyleenactiva van Solvay in Houston had overgenomen, werd Kathryn overgeplaatst naar het onderzoekscentrum van BP in de buurt van Chicago. Ze keerde pas terug naar Houston toen INEOS in 2005 het grootste deel van de chemische activa van BP kocht.
Vandaag de dag is ze gelukkig en voldaan in haar rol bij INEOS, die haar door de jaren heen een enorme vrijheid heeft gegeven om een verschil te maken.
"In de loop van de tijd heb ik echt een grote verandering en een grote verschuiving gezien", zegt ze. "Ik hoor niets meer over sommige kwesties waar we vroeger over hoorden. Ik denk niet dat alles is opgelost, maar ik denk dat we echt al een lange weg hebben afgelegd."Wat Kathryn bijzonder verheugt, is hoe ze mannelijke en vrouwelijke ingenieurs of fabrieksoperators ziet samenwerken.
"Ik zie meer gelijkwaardigheid dan ik ooit eerder heb gezien", zegt ze.
Maar Kathryn gelooft dat wat echt het verschil heeft gemaakt, de toewijding van INEOS aan diversiteit is.
"Soms denk ik dat dit verkeerd wordt opgevat", zegt ze. "Sommigen zien het als het aanvinken van een vakje, maar het gaat dieper dan dat."
"Als je mensen aanneemt met verschillende ervaringen, met verschillende achtergronden en met verschillende manieren om naar het leven te kijken, dan heb je een grotere diversiteit aan probleemoplossers."
En dat is, zegt ze, waar de echte kracht ligt.
"Je wilt die diversiteit van gedachten", zegt ze. "Je hebt mensen nodig die anders kijken en denken. We moeten diversiteit op de werkvloer verwelkomen, omdat we daar beter van worden."
Die aanpak wordt weerspiegeld in haar eigen team.
Ze werkt samen met een voormalige docent, een bewegingswetenschapper, een grafische ontwerper en een PR-expert."Geen van hen had een bedrijfsachtergrond, maar het zijn werkelijk fenomenale mensen met heel gespecialiseerde vaardigheden”, legt ze uit.
Ondanks alle positieve veranderingen gelooft Kathryn dat sommige dingen alleen zullen veranderen als mensen hun eigen vooroordelen onderkennen.
"We hebben allemaal onze manier om naar de wereld te kijken", zegt ze. "Maar we moeten ervoor zorgen dat we mensen niet oneerlijk beoordelen of beperken op basis van onze eigen vooroordelen. We moeten mensen als individuen beschouwen."
"Er is nog werk aan de winkel, maar ik ben blij dat we al een lange weg hebben afgelegd en ik kijk ernaar uit dat toekomstige generaties de zaken nog beter zullen maken."
VANDAAG is Stacy Putman verantwoordelijk voor het voortbrengen van veel van de leiders van morgen voor de activiteiten van INEOS in de VS. De carrières van meer dan 300 mensen liggen momenteel in haar handen. "Het is de meest fantastische baan die ik ooit heb gehad", zegt ze. "Ik help ze de vaardigheden te ontwikkelen die hen tot grote leiders van de toekomst maken." Ze begrijpt hoe belangrijk het is om medewerkers te helpen, te begeleiden en te ondersteunen, want dat ontbrak haar toen ze 40 jaar geleden aan haar eigen carrièretraject begon.
Destijds was de wereld waarin ze terechtkwam eigenlijk alleen voor mannen.
"Ik had op school scheikunde gestudeerd en vond het erg leuk", zegt ze. "Het was als magie en koken tegelijk."
Maar nadat ze een plek aan de Texas Tech University had bemachtigd om chemische technologie te studeren, nam een adviseur haar terzijde.
Vind maar snel een echtgenoot, dan kun je overstappen naar een gemakkelijker niveau, of je kunt gewoon stoppen, zei hij tegen haar."Het was behoorlijk ontmoedigend omdat dit begin jaren tachtig was en niet de jaren veertig", vertelt ze.
Tijdens de opleiding vond ze wel een echtgenoot, maar ze besloot ook om te blijven. Ze studeerde af en ging daarna werken.
Maar het was geen gemakkelijk traject. "De consensus was: als het je niet bevalt, ga dan weg", zegt ze. "Het was zwemmen of verdrinken. Als je kon zwemmen,dan kreeg je misschien een aantal mooie kansen, of misschien ook niet.
Niemand begreep wat gemeenschapszin of netwerken was, behalve dan het goede oude jongensnetwerk."
Stacy merkt op dat ze altijd het gevoel kreeg dat ze "de plaats van een man innam" door simpelweg te werken.
"We hebben toen veel dingen en houdingen geaccepteerd die we vandaag de dag zeker niet meer zouden accepteren", zegt ze.
Maar een paar jaar geleden maakte ze een enorme – en welkome – verandering mee.
Ze werd door de raad van bestuur van INEOS O&P gevraagd om leiding te geven aan een polypropyleenfabriek in Californië. Voor die job moest ze 2900 km verder gaan wonen.
Er werd mij gevraagd om voor die fabriek de koers voor de toekomst uit te stippelen en het te doen op de manier waarvan ik vond dat het nodig was. En niet hetzelfde te doen als wat de mannen voor mij hadden gedaan."
"Ik was blij dat ik zo’n kans kreeg en zag het als een uitdaging", vertelt ze. "Ik vertelde mijn manager dat ik veel van onze andere sitemanagers had geobserveerd en er veel van had geleerd."
Maar dat was niet bepaald wat hij wilde horen. Hij wou niet dat ze kopieerde wat mannen haar al hadden voorgedaan. Hij wou dat ze haar eigen weg zou gaan. Dat ze zichzelf zou zijn.
"Er werd mij gevraagd om voor die fabriek de koers voor de toekomst uit te stippelen en het te doen op de manier waarvan ik vond dat het nodig was", zegt ze. "En niet hetzelfde te doen als wat de mannen voor mij hadden gedaan."
Dus vertrok ze naar Californië.
"Ik had dit in mijn leven nog nooit meegemaakt", vertelt ze. "Ik nam mijn eigen beslissingen en leidde een team dat ik vroeg om aanbevelingen te doen. Het was de beste baan en de beste ervaring die ik ooit in mijn hele carrière heb gehad."
Stacy prijst het senior leiderschapsteam van INEOS.
"Ze begrijpen al een tijdje het belang van een divers personeelsbestand en divers leiderschap", zegt ze. "En ik denk dat we daar op verschillende locaties en in verschillende functies het voordeel van zijn gaan zien."
Maar ze gelooft dat vrouwen zichzelf soms inhouden om op deze kansen in te gaan.
"Het feit dat je in een hoge functie bij INEOS nog nooit een vrouw hebt gezien, betekent niet dat je er niet voor moet solliciteren", legt ze uit.
"Ik heb in elke rol die ik ooit in mijn carrière heb gehad steeds een man vervangen." "Vrouwen moeten zich niet inhouden omdat ze er niet uitzien als de voorganger in een functie en eigenlijk zou niemand dit moeten doen."
"Kan een vrouw dan onderhoudsmanager worden? Of een zakelijk directeur? Zou een vrouw brandweercommandant kunnen zijn? Dat gebeurt tegenwoordig toch al in alle sectoren? Totdat we dit herhaald zien, zal de samenleving zich blijven afvragen of sommige van deze rollen wel of echt de juiste rollen zijn voor vrouwen. Laten we dit gaande houden, zodat we het kunnen herhalen, herhalen en herhalen."
VROUWEN waren nog steeds in de minderheid toen Cassie Bradley zich in 2012 aanmeldde om een ingenieursstudie chemie te volgen aan de
Universiteit van Illinois in Urbana-Champaign. Haar familie en vrienden steunden haar keuze, maar anderen leken vaak verrast. "Die verraste reactie was niet ongebruikelijk", zegt Cassie. "En achteraf gezien heeft het wel een negatief effect gehad, omdat dit het gevoel versterkte dat ik niet op mijn plek zat of er niet thuishoorde." Maar sinds 2015 werkt ze voor INEOS en is haar ervaring heel positief.
"INEOS is een goede plek voor vrouwen om te werken", zegt ze.
Maar ze gelooft dat het bedrijf het nog beter kan doen door meer samen te werken met de vrouwengroepen die nu binnen het bedrijf bestaan.
"INEOS zou kunnen leren van de ervaringen van deze vrouwen, de redenen kunnen identificeren waarom zo weinig vrouwen hogere leidinggevende functies bekleden en, nog belangrijker, kunnen uitzoeken hoe de kloof kan worden gedicht", vertelt ze.
Cassie, die aanvankelijk als productie-ingenieur werkte in de polystyreenfabriek van het bedrijf in Channahon, lanceerde Lean Into Success, een vrouwennetwerkgroep bij INEOS Styrolution.
Het is een van de vele groepen die nu binnen de INEOS-groep bestaan.
"Het is belangrijk dat vrouwen deel uitmaken van dit soort organisaties, zodat ze van elkaar kunnen leren en mentoren kunnen vinden", zegt ze.
"Hoewel we ons uiteindelijk realiseren dat we een minderheid zijn, kunnen we binnen de organisatie een gemeenschap van verbondenheid opbouwen."
Een van de redenen waarom Cassie gelooft dat maar heel weinig vrouwen senior managers worden, is vanwege de zichtbaarheid. Of het gebrek aan zichtbaarheid dan.
"Vrouwen zien andere vrouwen niet in die rollen, dus zien ze zichzelf ook niet in die rollen, en daarom streven ze er ook niet naar", vertelt ze.
Ze is van mening dat vrouwen elkaar kunnen steunen door te leren "erin te stappen" en hun comfortzone te verlaten om te laten zien dat ze over de vaardigheden beschikken om een echte leider te worden.
"Vrouwen krijgen vaak niet het voordeel van de twijfel en moeten al vroeg op een hoger niveau extra presteren om als toekomstige leider in aanmerking te worden genomen", zegt ze.
Maar Cassie, commercieel manager duurzaamheid bij INEOS Styrolution, blijft optimistisch over de toekomst bij INEOS. En ook voor de vrouwen bij INEOS.
"Traditioneel was er een verschil in verwachtingen tussen mannen en vrouwen, zowel thuis als op de werkvloer", vertelt ze. "Vaak hebben vrouwen thuis een fulltime tweede baan, naast wat ze op het werk doen, waardoor zowel hun fysieke als mentale energie onder druk komt te staan."
"Maar dat is aan het veranderen." Mannen willen ook een goede balans tussen werk en privé. We willen allemaal succesvol zijn, zowel op het werk als thuis."
fRAN Millar geeft openlijk toe dat ze ooit luidruchtig, opdringerig en agressief was op het werk. Ze zag het toen als de beste manier om te functioneren in een door mannen gedomineerde omgeving. "Ik ging er gewoon helemaal voor", zegt ze. "Maar ik was als een olifant in een porseleinkast en ik liet een spoor van vernieling achter me." Vandaag is ze CEO van INEOS Belstaff en dankt ze degenen die haar al vroeg in haar carrière hebben geholpen haar leiderschapsvaardigheden te verfijnen.
"Ze hebben me wat bijgestuurd", zegt ze. "Ik heb geluk gehad. Ze lieten me zien hoe mijn aanpak kon verfijnen en hoe ik fijner met mensen kon omgaan, zonder afbreuk te doen aan wie ik ben en mijn eigen principes."
Fran stopte op 18-jarige leeftijd met school omdat ze niet naar de universiteit wilde.
Aanvankelijk werkte ze als PA voor Anthony Boucher en Peter Worth, zakenlieden met een staat van dienst op het gebied van evenementenmanagement en het vertegenwoordigen van atleten, waaronder Björn Borg.
Toen Fran's broer, David, de gele trui pakte in de eerste etappe van zijn debuut in de Tour de France, stelde Anthony voor dat ze moest overwegen om zijn manager te worden.
"Hij vond mij een behoorlijk slechte PA, maar vond dat ik de attitude had die nodig was om met talent om te gaan", vertelt ze.Vervolgens richtte ze haar eigen talent- en evenementenmanagementbureau op, FACE Partnership.
Binnen twee jaar vertegenwoordigde ze het merendeel van het grote wielertalent in Groot-Brittannië, waaronder haar broer, Mark Cavendish en Geraint Thomas.
Halverwege 2003 kwam ze met een concept op de proppen voor een groot baanwielerevenement dat het allerbeste van het internationale baantalent zou laten zien op de enige internationale standaardwielerbaan van Groot-Brittannië. Dit in een zaterdagavondformat met livemuziek en entertainment op de wielerbaan.
"Iedereen vertelde ons dat het niet zou aanslaan, maar uiteindelijk moesten ze de start uitstellen omdat de wachtrijen zo groot waren dat ze niet iedereen de zaal in konden krijgen", zegt ze.
Revolution groeide uit tot het meest succesvolle baanwielerevenement in Groot-Brittannië in een tijd waarin de Britse wielrenners ongekende successen boekten – waarbij het wielerbaanteam consequent de internationale concurrentie domineerde.
Het enorm succesvolle nationale programma bracht, onder leiding van Dave Brailsford, talent voort in alle disciplines van de sport.
In 2007 ging de Tour de France van start in Londen, met vijf Britse renners in vijf verschillende teams en het idee ontstond dat de tijd was gekomen om een Britse ploeg op te starten.
Dave vroeg Fran om te helpen met het project en in de daaropvolgende 18 maanden kreeg Team Sky vorm.
Fran, die Dave ondersteunde bij het projectmanagement terwijl hij zich concentreerde op de Olympische Spelen in Peking, was van cruciaal belang bij het helpen opbouwen en het leiden van het team.
"We werkten 24 uur per dag, zeven dagen per week en deden er alles aan om het te doen slagen", zegt ze.
In de 10 jaar van Team Sky wonnen ze zes Tours met vier verschillende renners.
Toen Sky hun betrokkenheid bij de wielersport beëindigde, waren INEOS en Sir Jim Ratcliffe present om het team over te nemen, dat in mei 2019 Team INEOS werd.
Als onderdeel van de INEOS-eigendom werden Dave en Fran gevraagd om te helpen bij het concept, het beheer en de uitvoering van de INEOS 1:59 Challenge.
"Er werd ons gevraagd iets te doen wat niemand ooit eerder had kunnen doen", zegt ze. "Het was zo’n enorme onderneming. Maar het zou niet zijn gelukt zonder INEOS en Jim."
Het is die INEOS-spirit – en dat geloof dat alles mogelijk is – die Fran enorm bewondert.
"Ik geloof in waar het bedrijf voor staat, in zijn waarden, hoe het opereert en hoe het met mensen omgaat", zegt ze.
Niet lang na de historische marathon van Eliud Kipchoge in Wenen kreeg Fran een nieuwe uitdaging aangeboden: als CEO van INEOS’ modebedrijf Belstaff.
Alles veranderde in vijf dagen toen ze haar leven in Manchester achterliet om een nieuwe rol in Londen te gaan vervullen.
Als ze terugkijkt, weet ze dat, ondanks haar eigen persoonlijke succesverhaal, veel vrouwen, gekleurde vrouwen en mensen met een beperking met het ongelijke speelveld hebben geworsteld.
"Ik heb alleen maar steun gekregen sinds ik bij INEOS kwam", zegt ze. "Het maakt INEOS niet uit of ik een man of een vrouw ben."Maar ze is zich bewust van de noodzaak om te helpen waar ze kan.
"We hebben bij Belstaff een diversiteitspanel, en een gelijk speelveld is belangrijk als je een leiderschapspositie bekleedt", zegt ze.
"Maar genoeg vrouwen, genoeg gekleurde mensen en genoeg diversiteit in bedrijven krijgen, begint op een veel vroeger moment dan mensen beseffen.
"Het is net zoals sport. Je hebt geen talent in de sport als je niet begint op ontwikkelingsniveau en dit via het talententraject opbouwt."
ANUPRIYA Gupta komt uit een familie van chemische ingenieurs. Haar vader was er een, en haar grootvader zelfs ook. Ze steunden haar door er meteen in te springen."
En dat deed ze ook effectief. Ze begon met haar collega’s te leren hoe ze haar naam moesten uitspreken, in plaats van te aanvaarden dat ze haar een bijnaam gaven.
"Mijn naam is mijn identiteit", zegt ze. "Het is wie ik ben. Als je mijn naam verandert, dan verander je ook mijn identiteit."
Als procesingenieur is zij verantwoordelijk voor de dagelijkse prestaties van de fabriek en zorgt ze ervoor dat deze soepel en efficiënt draait.
"Af en toe kreeg ik vreemde blikken toegeworpen", zegt ze. "Maar het feit dat mijn ideeën soms werden afgewezen, heeft alleen maar een sterkere ingenieur van me gemaakt."
De afgelopen jaren heeft ze veranderingen en nieuwe houdingen binnen
INEOS gezien en verwelkomd.
"Ik zie een transitie gebeuren", vertelt ze. "INEOS gaat absoluut de goede kant op als het gaat om diversiteit op de werkvloer."Anupriya is van mening dat een divers personeelsbestand belangrijk is.
"We hebben mensen nodig die hetzelfde probleem vanuit een ander perspectief bekijken", zegt ze. "Als we dat niet doen, als we er allemaal vanuit dezelfde hoek naar kijken, hoe kunnen we dan pioniers in onze sector zijn?"
Ze vertelt verder dat ze aangemoedigd voelde toen ze onlangs een carrièrebeurs bijwoonde met een team van ingenieurs van INEOS."We zijn er goed in geslaagd de norm te bepalen, omdat we een team waren dat voornamelijk uit vrouwen bestond", zegt ze.
BEWIJS heeft aangetoond dat als een vrouw in een door mannen gedomineerde sector wil slagen, vertrouwen net zo belangrijk is als competentie. Gabriela de Gouveia, die in mei 2022 bij INEOS Styrolution in Zwitserland kwam werken, gelooft dat dit inderdaad klopt.
"In mijn carrière zijn er momenten geweest waarop ik te maken kreeg met vooroordelen van buiten het bedrijf", zegt ze. "Maar ik heb gemerkt dat het belangrijk is om vol vertrouwen met dergelijke situaties om te gaan." Het probleem is dat vrouwen soms minder zelfverzekerd zijn dan mannen.
Gabriela is commercieel productmanager en houdt zich bezig met het beheren van vraag en aanbod van een reeks kunststofproducten.
Naast het bepalen van de prijs en het analyseren van de markt, is zij de tussenpersoon tussen de verkoops-en toeleveringsteams.
Ze zegt dat het soms een uitdaging is om te werken in een sector die door mannen gedomineerd wordt, maar ze is vol lof over de aanpak van INEOS ten aanzien van vrouwen op de werkvloer.
"Vrouwen worden over het algemeen goed ontvangen en aangemoedigd om zich te verbeteren en te groeien", zegt ze.
Haar hoop is echter dat meer vrouwen een baan zoeken in de chemische sector.
"Als meer vrouwen in de sector tewerkgesteld worden en zo stereotypen doorbreken, zullen vrouwen ook gemakkelijker aanvaard worden in deze sector", zegt ze.
LUCY Ineson hield op school al altijd van wetenschap, maar ze kwam terecht in de kappersbranche. Twee jaar lang leerde ze de vaardigheden, maar haar hoofd was er niet bij. Ze had meer uitdaging nodig.
Omdat ze niet zeker wist wat ze moest
gaan doen, ging ze weer voltijds naar de les om wiskunde, scheikunde en biologie op A-niveau te studeren aan het Wyke College in East Yorkshire in Groot-Brittannië – en binnen een jaar was ze stagiaire-procesoperator bij INEOS Acetyls in Saltend Chemicals Park.
"De stage gaf mij zo’n goed inzicht in hoe het zou zijn om in de chemische sector te werken", zegt ze. "Ik leerde over communicatie, teamwork en veilig werken."
De 22-jarige werkt nu voltijds in de fabriek als ploegendienstmonteur.
In haar job moet ze samen met haar collega's de fabriek monitoren, om ervoor te zorgen dat deze binnen strikte parameters en richtlijnen naar behoren functioneert.
INEOS Acetyls in Saltend is de grootste producent van azijnzuur, azijnzuuranhydride en ethylacetaat in Europa. De chemicaliën worden gebruikt in alledaagse producten en artikelen, gaande van wasmiddelen en paracetamol tot verf en nagellakverwijderaar.
Ze is een van de weinige vrouwelijke operatoren in de fabriek nabij Hull.
"Ik was een beetje zenuwachtig om naar een door mannen gedomineerde werkplek te gaan, maar iedereen is zo behulpzaam als ik ooit vragen heb", vertelt ze. "Het is een zalige plek om te werken en ik vind het geweldig."
LISA Wiedenhaus heeft er geen moeite mee om in een door mannen gedomineerde sector te werken, omdat het feit dat ze een vrouw is er bij INEOS Keulen in Duitsland niet toe doet. Iedereen, zegt ze, wordt gelijk behandeld.
"Soms realiseer ik me dat ik de enige vrouw ben in een vergadering, maar niemand geeft me het gevoel dat ik anders ben", zegt ze.
"Het maakt geen verschil voor hen. We krijgen allemaal dezelfde kansen, we worden gewaardeerd en serieus genomen."
Lisa trad officieel in dienst bij INEOS in oktober 2016, nadat ze afgestudeerd was aan de European University of Applied Sciences in Brühl, Duitsland.
Maar tegen die tijd werkte ze al drie jaar voor het bedrijf in het kader van een duaal studieprogramma nadat ze op 19-jarige leeftijd haar studie had afgerond.
"Dankzij het programma kon ik tegelijkertijd studeren en werken", legt ze uit.
Nu is ze business controller voor energie, verantwoordelijk voor het beoordelen van de maandelijkse resultaten van het energiebedrijf in Keulen en het afleveren van bedrijfsanalyses aan de Energy Commercial Manager om hem in staat te stellen zakelijke doelstellingen te behalen.
Daarnaast stelt ze managementrapporten op die worden gebruikt bij het nemen van economische beslissingen.
Ze houdt echt van haar job. "Ik kan geen enkel aspect of situatie bedenken waarin het vrouw-zijn nadelig zou zijn", zegt ze.
"Zelfs na hun zwangerschapsverlof keren de meeste vrouwen terug naar dezelfde baan, of op zijn minst naar een heel erg vergelijkbare functie, waardoor het gemakkelijk wordt om weer aan het werk te gaan."
Hoewel ze zich zelfverzekerd en gesteund voelt op het werk, waardeert ze ook de kans om andere vrouwen te ontmoeten die bij INEOS werken.
"Het is altijd goed om ervaringen uit te wisselen en naar elkaars problemen te luisteren, maar het is net zo belangrijk om over elkaars successen te horen", zegt ze.
CIRCLE OF IDEAS
VEEL VROUWEN DIE BIJ INEOS WERKEN, SLUITEN ZICH AAN BIJ HET GROEIENDE NETWERK DAT IS OPGERICHT DOOR DE VOORMALIGE CHIEF OPERATING OFFICER VAN FACEBOOK
DE ORGANISATIE, opgericht door de voormalige Chief Operating Officer van Facebook om vrouwen op het werk te empoweren, blijft haar vleugels uitslaan. Steeds meer vrouwen van over de hele wereld zetten nu hun eigen Lean In Circles op, waar ze kunnen praten over hun uitdagingen, advies kunnen krijgen en geven en hun successen kunnen vieren.
"Alleen al door te horen hoe iemand anders een strijd heeft doorstaan kan zo bemoedigend zijn en tot nieuwe ideeën leiden", zegt Cassie Bradley, commercieel manager op het gebied van duurzaamheid die een Lean In Circle heeft opgezet voor haar vrouwelijke collega's bij INEOS Styrolution in Illinois, Amerika. Deze kleine groep vrouwen komt nu geregeld samen.
"Bij Lean In Circles draait alles om peer-mentoring", zegt ze. "We delen ervaringen en ideeën en geven feedback als iets lukt en als iets niet lukt."
Lean In werd opgericht door Sheryl Sandberg, een aan Harvard opgeleide moeder van vijf kinderen die vorig jaar aftrad als Chief Operating Officer van Facebook om zich te concentreren op haar filantropische werk.
In 2010 hield ze een TED-talk waarin ze vrouwen opriep om in zichzelf en hun eigen succes te geloven.
"Vrouwen onderschatten systematisch hun eigen capaciteiten", zegt ze. "Mannen zullen hun succes aan zichzelf toeschrijven, Maar vrouwen zullen het aan andere externe factoren toeschrijven. Als vrouwen het goed doen, zullen ze zeggen dat iemand hen heeft geholpen, dat ze geluk hebben gehad en heel hard hebben gewerkt."
INEOS Keulen in Duitsland heeft onlangs ook een Lean In Circle geïntroduceerd.
"Ik hoop echt dat dit mijn vrouwelijke collega’s zal helpen hun communicatie- en leiderschapsvaardigheden te ontwikkelen en op te komen voor hun behoeften", zegt Anja Hilden, die al meer dan dertig jaar in de chemische sector werkt.
"Ik was heel vaak de enige vrouw op de afdeling. Dat was een uitdaging omdat je geen rolmodellen had, dus moest je jezelf uitvinden."
