Trainees doorstaan de hitte van de Namibische woestijn en ontdekken dat ze, als het even tegenzit, veel meer kunnen dan ze ooit hadden gedacht
EEN kleine groep bevoorrechte trainees kreeg een korte, heftige les in wat er echt toe doet in het leven.
Lucht. Eten. Water. En een dak boven je hoofd.
Dat zijn volgens de Amerikaanse psycholoog Abraham Maslow de basisbehoeften van elk mens. Zodra we die vervuld hebben, kunnen we op zoek gaan naar meer.
In de moderne wereld van vandaag de dag hebben- en eisen – we heel wat meer. We hebben alles wat we nodig hebben binnen handbereik. We kunnen, als we dat willen, groente bestellen in de sportschool, een sms’je sturen naar iemand aan de andere kant van de wereld en de verwarming uitzetten vanuit de kroeg.
Dus wat gebeurt er als aan deze “behoeften” ineens niet meer wordt voldaan?
Negenentwintig trainees van INEOS ontdekten het toen ze zich aanmeldden voor een hardloop-, ets- en wandelparcours door de meedogenloze, snikhete Afrikaanse woestijn in een van de meest unieke en zware teambuildinguitdagingen die een bedrijf ooit heeft georganiseerd.
Ze kwamen er al snel achter dat bonussen geen morele motivatie bieden. Maar een zeldzame zwarte neushoorn, een verkoelend briesje, het geweldige uitzicht vanaf de top van de Brandberg, de hoogste berg van Namibië, of de aankomst in het basiskamp na een lange, vermoeiende dag in de woestijn wel.
De trainees werkten samen als team en hielpen elkaar terwijl ze over het uitdagende en ruige terrein klauterden.
“Soms duwden we elkaar de rots op en soms trokken we elkaar naar boven”, aldus Gabby Isidro, een 26 jaar oude energie- en CO-handelaar die op het Hans Crescent-kantoor van INEOS in Londen werkt.
Voor de directievoorzitter van INEOS, Jim Ratcliffe, was het een geslaagde missie.
Kort voordat hij naar Namibië vertrok, zei hij tegen INCH: “Het is verbazingwekkend wat mensen kunnen doen en bereiken wanneer ze de rem er in hun hoofd afhalen.”
Daar kan Gabby nu volledig mee instemmen.
“Ik denk dat je je niet volledig bewust bent van je fysieke en mentale kracht totdat je gedwongen wordt je grenzen te verleggen”, zegt ze.
Gabby geeft gelijk toe dat zij absoluut niet het type was om zich vrijwillig op te geven voor een avontuur van zes dagen naar het onbekende. Ze was niet echt sportief en haar moeder Julia vond het maar niets dat haar dochter zou gaan rennen, wandelen en etsen in de zinderende hitte van de ongerepte Namibische woestijn.
“Ik was te zwaar, had geen goede conditie en mijn moeder maakte zich zorgen om mijn rechterpols, die deels van metaal en deels van kunststof is”, zegt ze. “Ik ben tussen mijn 18e en 22e vijf keer geopereerd en ze dacht dat al die hersteloperaties misschien voor niets zouden zijn geweest als ik zou gaan.”
Maar de voorwaarde om mee te doen was eenvoudig: als je denkt dat je het kan, mag je meedoen.
En Gabby dacht dat ze het kon.
Ze had ook een voorgevoel, herinnerde ze met een glimlach, dat het feit dat ze half Portugees was haar in de zinderende hitte misschien wel een voordeel zou opleveren ten opzichte van de trainees met een lichtere huid.
“Ik wilde het per se doen”, zegt ze. “Ik wilde gezond zijn en een goede conditie hebben. Ik wist dat ik tijdens de etstocht een omhulsel van titanium en een compressiekous zou moeten dragen, maar dat laat alleen maar zien dat alles uiteindelijk mogelijk is.”
De training vooraf was intensief maar enorm nuttig.
“Ik reis elke week en heb veel verantwoordelijkheden, wat ik geweldig vind. Maar ik weet nog dat ik, toen ik in de koude wintermaand januari in Noorwegen, België en Zwitserland zat, het lastig vond mijn trainingen in mijn agenda in te passen. Maar het indelen van mijn tijd ging al snel beter en ik raakte eraan gewend mijn sportkleding altijd bij te hebben, waar ik ook heenging.”
In mei stapten zij en haar 28 INEOS-collega’s uit de hele wereld op een vliegtuig naar Windhoek, wat misschien wel de kleinste internationale luchthaven ter wereld is.
Kasper Hawinkel, een productie-ingenieur van INEOS Oxide in België, herinnert zich de reis nog goed.
“Ik weet nog dat ik zo mijn twijfels had over mijn vermogen om het hele parcours af te ronden”, zegt hij. “Ik dacht dat het onmogelijk was om in één week 190 km te etsen en twee halve marathons en een hele te lopen. Maar ik had het bij het verkeerde eind.”
Gabby was ook best nerveus, maar voordat ze zich echt kon concentreren op de uitdaging die voor haar lag, kreeg ze nog een paar telefoontjes van potentiële leveranciers met aanbiedingen voor een elektriciteitscontract van INEOS.
“Thuis heb ik mijn telefoon altijd bij me, maar hier heb je helemaal niets: geen telefoon, geen e-mail, geen computer”, zegt ze. “Ik dacht dat ik het daar moeilijk mee zou krijgen, maar het was heerlijk om me eens helemaal te kunnen afsluiten van mijn werk en de wereld om me heen.”
Elke trainee mocht 15 kg bagage meenemen.
Naast de onmisbare items - verschillende schoenen om te rennen, etsen en wandelen - pakte Gabby wat make-up in. De stijltang bleef thuis.
Elke dag waren er nieuwe uitdagingen.
Maar de trainees doorstonden ze allemaal met glans, als team.
“Je laat alles elke dag maar over je heen komen”, zegt Gabby. “Je kunt het toch niet echt plannen. Je zit midden in de woestijn, hebt geen keus en moet van A naar B komen, dus klagen heeft geen zin.”
Maar de trainees voelden zich ook trots en begrepen dat ze dit samen moesten doen.
“Dat was een grote motivatie voor mij”, zegt Kasper. “Ik had meerdere moeilijke momenten, zowel mentaal als fysiek, maar ik wilde niet opgeven en het team teleurstellen.”
Jill Dolan van de HR-afdeling van INEOS zond de trainees voordat ze weggingen een bericht om hun namens het projectteam van In Nam’17 succes te wensen.
“Uitdagingen brengen het beste in mensen naar boven, want ze laten je zien dat je dingen kunt waarvan je dacht dat je ze niet kon”, zegt ze. “De trainees maken ook vrienden voor het leven tijdens dit gezamenlijke avontuur vol uitdagingen en prestaties, zowel individueel als in teamverband.”
Kasper en Gabby zeggen dat er vriendschappen voor het leven zijn ontstaan.
“We hebben allemaal een onvergetelijke tijd gehad”, zegt ze.
De trainees werden gewaarschuwd voor de hitte.
“Wanneer je eraan terugdenkt, was het eigenlijk best beangstigend”, zegt Gabby. “Maar op dat moment zet je gewoon door. Iedereen was vastbesloten om elke dag tot een goed einde te brengen.”
De wind vergezelde hen ook altijd en was soms ondraaglijk.
“Een van de dagen stond er zo veel wind dat we er, bij een temperatuur van 47 graden, drie uur over deden om 10 km te etsen”, vertelt ze. “Dat was heel zwaar.”
Bijna de helft van haar collega’s moest aan het einde van die dag worden behandeld omdat ze uitgedroogd waren. Gabby ging door, maar viel 3 km voor aankomst in het basiskamp van haar ets.
“Ik dacht eerst dat ik een schedelfractuur had, want ik kon door al het bloed niet goed zien”, zegt ze. “Maar het bleek uiteindelijk dat ik wel behoorlijk bloedde, maar alleen een klein wondje op mijn voorhoofd had.”
De ervaring heeft haar veranderd, en niet alleen omdat ze nu een klein litteken op haar voorhoofd heeft.
“Het heeft me geholpen de dingen in perspectief te zien en beter om te kunnen gaan met lastige of gespannen situaties”, zegt ze. “Als ik me overdonderd voel op het werk, kan ik even terugdenken aan een van de momenten tijdens de uitdaging in Namibië en herinner ik me dat we het toen ook gered hebben.”
Ze is ook vastberaden om t te blijven, hoe druk ze het ook heeft.
“Ik realiseer me nu dat ik, als ik gezond, t en in optimale conditie ben, alles aankan dat op mijn weg komt”, zegt ze.
Phill Steffny, een safarigids uit Kaapstad, was een van de gidsen tijdens de tocht.
“Het is een overweldigende ervaring die je leven verandert”, zegt hij. “En iedereen is veranderd.”
Hij vond de motivatie en de vastberadenheid van de trainees erg inspirerend.
“Dat soort mensen werken er voor INEOS”, zegt hij. “Het zit in hun DNA.”
Phill zal de trainees van volgend jaar ook weer door de woestijn heen loodsen.
“Ik denk dat iedereen geweldige dingen kan”, zegt hij. “Je hebt misschien geen idee hoe je het voor elkaar kan krijgen. Maar als je de kans krijg, zie ik niet in waarom je het niet zou doen.”
Hij voegt hieraan toe: “Als je er daar alleen voor zou staan, zou het heel anders zijn. Maar je bent met een team. Iedereen zit in hetzelfde schuitje. Iemand kan zich één dag geweldig voelen, en de dag erna verschrikkelijk slecht. Net als in het gewone leven. Het is eigenlijk hetzelfde.”
